En dan is het ineens de laatste bijeenkomst van de kindertuinen. Het had zo hard en veel geregend dat het courgettekoekjesbakken verplaatst werd naar de schuur van Robert Landegent. Zo ineens die laatste bijeenkomst, dat ik er niet bij was. Helaas, want wat was het leuk en gezellig dit jaar op de tuin. Blije kindergezichten en gebabbel, veel kinderliefde voor planten en beestjes, enthousiaste begeleiders, helpende ouders en tuinders. Wat een feest! En nu is het klaar. Het goede nieuws is, volgend jaar gaan we door!

Onderstaand vindt u een bloemlezing van de avonturen van de kinderen en de begeleiders met foto's van het afgelopen jaar in de kindertuin. Veel plezier bij het terugkijken

Feestelijke start kindertuinen!

Koningsdag 27 april 2024. Van 1300 tot 1500 uur was er mogelijkheid om de kindertuin te bezoeken. Daar werd volop gebruik van gemaakt!

De eerste oogst is binnen!

Dan is het al half juni en ondanks het barslechte tuinweer blijft de opkomst van de jeugdige tuinders bewonderenswaardig goed! 

Bespiegelingen van een ouder bij de opening van de kindertuinen

Achterin de moestuin gloort hoop aan de horizon.

Wat kan ik nú doen, om bij te dragen aan een leefbare Aarde, straks voor de toekomstige generaties? Een vraag die mij vaak bezighoud. Een vraag die als ze opkomt mij soms tot wanhoop kan drijven. Zeker op dagen dat het wat kil en bewolkt is en een gure wind mijn onrust aanjaagt. Wat kunnen we bieden in tijden van economische-, sociale- en ecologische crisis, wat nog enige hoop doet gloren aan de horizon?                                                                                                                                       

Alles was wat grijzig, koel en tochtig, deze dag. Behalve mijn dochter op haar knalrode fiets, bijna even rode wangen van enthousiasme en warme glimlach op haar gezicht. Door de wind ferm tegengehouden probeerde ik haar bij te houden op weg naar de horizon van vandaag: de moestuinen.                                                                                                                               

De vragen, activistische onrust en het gevecht tegen de dreigende wanhoop met mij meesleurend, reden we het schelpenpaadje op. Helemaal achterin dansten kleuren, joeg een warm onthaal alle kilte uit de dag. En gaf een met de hand geschilderd bordje op het hek, antwoord op al mijn vragen van de ochtend. Een ochtend die inmiddels duidelijk tot een grijs verleden behoorde en niets had bij te dragen aan een florerende toekomst.

Kindertuinen

Onder een parasol die mijzelf weer terugbracht naar mijn kindertijd stonden bekers met snoeptomaatjes en komkommers. Op de andere tafel lagen houtenbordjes met namen die al snel enthousiast opgepakt werden met luid geroep: “Die is voor mij”.        Achter het lint, dat officieel ter opening werd doorgeknipt, wachtten geduldig 12 moestuintjes. Waar de liefde zichtbaar al in de grond was voor gezaaid. Tussen de ballonen was ieder tuintje voorzien van een emmer met gereedschap, zaden, naambordjes en niet te vergeten de meetlat. Al snel werd ieder tuintje voorzien van een naam.                                                                    Geraakt en vertederd door de pure blijheid waarmee dit kleine stukje aarde zich zo gemakkelijk wist te vullen. Hoorde ik mijn dochter in de verte roepen: “Mam kom nou oma Babs gaat het uitleggen.” En het werd stil…  Alsof iedereen voelde dat wat hier op deze maandagmiddag werd uitgelegd van levensbelang was of is.

Terwijl iedereen met handen en voeten in de klei de uitleg in de vingers kreeg, zag ik een mooi beeld. Daar zat de toekomstige generatie, de wijze lessen van oma Babs op te volgen. Voelen, proeven, ruiken en luisteren de basis van je eigen voedsel, in samenwerking met al het andere leven, verbouwen. Leren door te doen, je verbinden met alle natuur en daar vooral heel veel plezier aan beleven met elkaar. Op een afstandje stond een groepje toe te kijken, een wat oudere generatie, lichtelijk grijs. Nieuw leven in de brouwerij bekijk je van een afstandje. Ik hoop dat juist op dit stukje aarde de generaties toenadering zoeken. Er is over en weer zoveel van elkaar te leren. 

Het schuilschuurtje (echt overal is aan gedacht) bleef ongebruikt deze middag. De zon brak door, na de kilte droop ook de onrust van de wind af. Met je handen en voeten in de aarde, leren over seizoenen, verschillende soorten,   je zintuigen gebruiken en samen buiten voedzaam bezig zijn (jong en oud). De Kindertuin is voorlopig het antwoord dat ik geef, wanneer mijn denken over de toestand in deze wereld, me de richting van wanhoop opduwt. Even enthousiast en licht als mijn dochter, fiets ik voorlopig iedere maandagmiddag naar de Moestuinen, daar waar de hoop aan de horizon gloort.

Bij ieder zaadje dat we planten en liefdevol verzorgen, leren we ook dat naast onze goede zorg, enthousiasme, voldoende water, zon en voeding het leven vooral onvoorspelbaar is en zich niet door de mens laat leiden.                                                        Lieve oma Babs, we denken aan je en blijven het stukje aarde met Liefde vullen en misschien wel meer dan hiervoor zullen we ons verwonderen en dankbaar zijn over en voor alles wat het leven ons in dit ene moment brengt.

@ Blanche Beijersbergen

Belevenissen van een ouder  - de 2e tuindag:  4 seizoenen in één middag

Veel te vroeg kwam ik maandagmiddag bij de Kindertuin aan. Goed gekleed op slecht weer, had ik mijzelf door de hoosbui heen weten te bewegen.  Bleef het schuilschuurtje vorige week ongebruikt, nu was het mijn toevluchtsoord, waar ik dankbaar de droogte opzocht. De donderslag liet helder weten dat ik precies op tijd binnen was.

“Geen kind die zich nu vrijwillig naar de moestuin beweegt”, siste de bliksem scherp de geduldige Aarde toe. En met uitzicht op de troosteloze modderpoelen, vreesde ik voor het gelijk van het onweer. Na drie flinke knallen keerde de stilte terug. De regen had deze middag een langere adem. Mijn telefoon deelde nog geen afzegging mee, dus oefende ik; in een geduld gelijk aan dat van de Aarde. “Echt! Ze komen eraan!!” zongen een paar moedige vogels mij toe en het leek warempel op te klaren. Het geluid van enthousiaste kindervoeten over het schelpenpad dreef de grijze bijeengepakte wolken uit elkaar.

Door het hekje, rechtstreeks naar ieders eigen tuintje. “Er is al iets gegroeid”, echode het over de volkstuinen heen. De sterrenkers die we vorige week gezaaid hadden tussen de knoflook door, schitterde als ware sterren in prachtige groene rijen. “Zou het nog echt droog worden, vanmiddag?” Het bleek een volwassen vraag die geen kind kon boeien. Er leek voor de kinderen, in dit moment, geen slecht weer te bestaan. De aardappels moesten immers de grond in. Onkruid gewied. De spinazie moest toch maar even wachten op drogere tijden. Dus kregen de jonge koolrabi plantjes voorrang. Ook voor de koolrabi dus geen wolkje aan de lucht. De herfstige stortbuien van deze maandagmiddag met een intermezzo van donder en bliksem, waren nog niet wisselvallig genoeg. Een winterse hagelbui werd met blije verwondering ontvangen. Het schuilschuurtje bleef wederom leeg. Bakken werden vlijtig gevuld met de zaden van stijlvolle Parijse worteltjes. Heerlijke vieze modderhanden kneedden zaden (cosmea en dille) in geurende bollen van aarde…; zaadbommetjes dé geweldloze bom die niet vaak genoeg kan barsten!

Toen de welverdiende brandnetelpannenkoeken van moestuin oma Hanneke werden opgepeuzeld, brak zo waar de zon door met op de achtergrond een strak blauwe lucht. Jassen uit!! Niets zo veranderlijk als het weer, of de mens of het leven. Verandering, zo leert ook een middag in de moestuin, is er continue. Daar kun je van alles van vinden: je kunt er labels van goed of fout aanhangen, je er tegen verzetten, in een schuurtje wachten tot het allemaal is overgewaaid. Of, zo lieten de kinderen ons zien, je gaat er middenin staan, stroopt je mouwen op, zet eventueel een capuchon op en kijkt met elkaar wat er nodig is en lukt in dit moment. Leren, plezier maken, de bodem voeden, Liefde in de Aarde stoppen, de ander helpen en je vooral blijven verwonderen over de voedzame wonderen van al het leven. Zoals hagel in April en hoe lekker een brandnetelpannenkoek is.

Nadat er hier en daar nog wat geschoffeld was, keerde de stilte terug in de tuinen en wij huiswaarts. Toen ook de laatste moddervoeten het schelpenpad hadden verlaten, kon je de Toekomst tevreden een lied horen neuriën, een lied over veerkracht.

@ Blanche Beijersbergen

brandnetelpannenkoeken? kan je die eten? het prikt niet eens op je tong! lekker!!!

Belevenissen van een ouder de 3e tuindag

Gasten.

Het was gezellig druk in de Kindertuin afgelopen maandag. Opa’s en oma’s, ouders, broers, zussen en vakantielogees schuifelde met gebogen ruggen langs de bedden om die te ontdoen van kruid dat we liever niet in onze groentetuintjes zien.

Naast dit zogenaamde onkruid was er nog een niet zo welkome gast de tuintjes binnengedrongen en had zich ongestoord op een slakkentempo te goed gedaan aan het eerste jonge moedige groen dat zichtbaar aan het groeien is. Oma Babs riep op eierschalen te verzamelen, zodat we de kwetsbare jongelingen kunnen beschermen. De vakantiegasten deelde enthousiast nog andere tips uit terwijl vele handen flink werk verzette. Binnen een mum waren de paden schoon, was de grond geschoffeld en mochten de zaden en plantjes de grond in. De tijd voor de spinazie was op deze zonnige vakantiedag aangebroken. De belofte van kleur werd gezaaid en geplant in de vorm van bietjes en snijbiet. Ik zag de kleurrijke salade al voor me. Met een gekookt ei natuurlijk want ook in mijn eigen tuin hebben de slakken hun ‘all you can eat’ restaurant gevonden. Dus grote behoefte aan eierschalen dit seizoen!

Op mijn hurken zittend werd ik me bewust van een groeiende irritatie in mij. Ik kan er wanhopig van worden wanneer ik de hapjes uit mijn jonge radijzen zie om nog maar te zwijgen over de jonge sla die in een nachttijd van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. De irritatie werd gevoed door het besef dat de slakken en wie weet wie of wat nog meer, ook mijn kostbare tijd opsnoepen. Mengsels van knoflook maken, eierschalen verzamelen, potjes neerzetten, slakken één voor één van mijn terrein verwijderen en elders brengen. Opnieuw inzaaien, afschermen en ga zo maar door. Een aantal van de vakantiegasten begon om mij heen een gesprek over de woekerende heermoes, nog zo’n indringer die zich stevig wortelt en nooit meer vertrekt. En dan viel mijn grommende aandacht ook nog eens op de nattigheid in sommige tuintjes. De zon, vogels en de kalmte van deze grond wisten mijn klaagzang gemoedelijk te overstemmen. Een zacht geneurie over veerkracht bracht mij enigszins beschaamd uit mijn chagrijn.

Dit herstellen staat los van onze kloktijd en definities van succesvol. Maar zo zag ik in, niet los van mijn ongeduld en chagrijn, die horen even goed thuis in het eco-systeem net als alle andere “ongewenste” gasten.

Want als ik enigszins moedeloos verstil, de tijd neem om te kijken en luisteren, leer ik van de tuin en alle gasten. Als ik mijn hebberigheid en drang naar een succesvolle oogst met de wind meegeef ontstaat er ruimte voor het herstel van de balans, zie ik de plantjes die wél groeien, ontdek ik hoe het werkt in de natuur, wanneer ik mij er niet direct mee bemoei. En is er plek genoeg voor alle gasten, die uiteindelijk allemaal een bijdrage hebben in dit geheel. Dat ik niet weet welke bijdrage, hoe en wanneer precies vraagt om vertrouwen en dienstbare nieuwsgierigheid naar iedereen en alles die als gast of huisgenoot in dit ecosysteem voorbijkomt.

De Moestuin leerde mij deze week de kunst van nederig zijn. En bracht me een gevoel van dankbaarheid toen mijn dochter huppelend deze dag afsloot met: “Ik vind het toch zo mooi hoe alles in de natuur samenwerkt”

@ Blanche Beijersbergen

Overpeinzingen van een ouder bij de 4e tuindag

Storm op komst.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik lijk te willen weten over mijn voorouders. Over hoe zij in het leven stonden. Wat hen gevormd heeft, hoe zij samenleefden met alle natuur en wat van dit alles in mij voortleeft. Vorige week maandag deed mij aan een gezegde denken, dat ik mijn oma vaak hoorde zeggen, wanneer haar kleinkinderen onrustig overal en nergens waren en even niet in staat om vredig met elkaar te spelen: “Er zal wel een storm op komst zijn” Een paar jaar geleden, op een zonovergoten dag, waren we met ons hele gezin aan het werk in onze moestuin. Onze zon aanbiddende teckel hield ons zonder al te veel beweging tussen haar oogharen door in de gaten. Niets dat haar van dit plekje onder de zon leek te kunnen weglokken. Tot ze uit het niets opsprong en op hoge snelheid het tuinhuis in spurtte. Niets dat haar kon verleiden weer naar buiten te komen. Vanaf de drempel blafte ze ons toe. Ze wilde ons zichtbaar iets duidelijk maken, maar wij zagen het niet. Geen wolkje aan de lucht, letterlijk niet. Tot na een klein kwartier een ijzige koude, de zomerse dag als donderslag bij heldere hemel deed bevriezen. En een scherp hemels geluid het startsignaal bleek te zijn voor een hevige regen en wind, om los te barsten. Onze teckel legde zich er vanaf haar droge beschutte plek bij neer…zie je wel:

“Het stormt”

Vorige week maandag leek er wat onrust boven de kleigrond te hangen. Moestuin oma Babs, die meestal na één keer roepen de kinderen in stilte om zich heen heeft staan. Hoorde ik 2 soms 3 keer de kinderen bij zich roepen, gevolgd door een aantal namen. Het leek of de uitnodiging, vlak voor de oren van de kinderen halt hield en in het luchtledige opging. De jonge tuinmannen en tuinvrouwen leken alle kanten op te springen. Maar niet echt met de voeten in de klei hier op deze plek aanwezig te zijn. Deze waarneming is natuurlijk volledig gekleurd en beïnvloed door mijn eigen onrust en dwarrelende denkgeest van die dag. Wel lijflijk aanwezig maar in gedachten op zoveel andere plekken en momenten. Onbestemd noemen we dit gevoel. En vanuit een ver verleden leefde er iets in mij op en echode:

“Let op het gaat stormen”

Die ochtend had ik nog vreemd gekeken bij de vraag in de Kindertuin-appgroep, of de activiteiten wel doorgingen vandaag in verband met het weer?! Geen wolkje aan de lucht, niets dat wijst op on-weer, dacht ik. Maar dus wel on-rust in de tuin. Moestuin oma Babs had als geen andere Wijze voorvoelt wat er nodig was deze middag. “We gaan theedrinken!!!”. Op tafel stond enkel heet water, een stilleven dat direct vragen opriep bij de tuiniers. De smaak mochten de kinderen zelf op gaan zoeken en plukken in de tuin. En het leek of alle voetjes steviger op de grond kwamen te staan en iedereen nu pas echt in de tuin aankwam. Voelen, ruiken, proeven een optelsom met verwondering en aanwezigheid als gedeeld resultaat. Braaf volgde ik het voorbeeld van de kinderen. Nam een slok en voelde na een diepe zucht een gelukzalig gevoel bij de blijde kreten over de smaakvolle mixen van munt, citroenmelisse, rozemarijn en zelfs het blad van de zwarte bes.

Bij thuiskomst werd ik opgewacht door onze teckel, ze leek opgelucht dat we weer terug waren. Haastig borg ik mijn laarzen op, trok snel de deur achter mij dicht. Er leefde iets in mij op. Een wijsheid, generaties doorgegeven:

“Hier ben ik”  Bulderde de storm.

@ Blanche Beijersbergen

Voorbereidingen kindertuin

En dit zijn dan de tuinen voor de kinderen. De ene met een fantastische kooi en de ander al met een mooie zitbank geregeld door Dirk en geschilderd door Ali. 

Sponsoren Kindertuinen Volkstuinvereniging Haamstede